Ik heb de stille indruk dat ze bij de familie Almgren in het Zweedse Mölnlycke iets met muziek hebben: alleen al in dit project zie ik de namen opduiken van Karolina, Malin en Martina en in het kwartet waarmee die laatste de hort op gaat, vind ik ook de broers (?) Owe als bassist en Blörn als saxofonist terug. Ik vind dat allerminst een slechte oogst, voor één familie. Karolina is de enige van wie ik tot nu toe muziek hoorde en wel met deze plaat, die live opgenomen werd in de Umeå jazzstudio. Enfin, het project draagt haar naam en zij componeerde ook de vier originele stukken van de plaat. Daarnaast maakte zij de nieuwe arrangementen voor de bestaande nummers en speelde zij alle saxofoonpartijen in. Naast haar, vinden we in dit hoogst ongewoon kwintet ook zussen Martina en Malin terug, beide op drums en percussie (en glockenspiel) én zijn er Svante Henryson op cello en Isa Savbrant op staande bas.

In deze bijzondere bezetting werken de vijf zich in een klein uurtje ook nog door drie traditionals heen (folksong “Uti vår hage”, musical lied “Visa efter Torn Erik” en “Ack Värmeland du sköna”, dat onze Noorderburen kennen als “O Nederland, let op uw Saeck” en wij in Vlaanderen als “Ik zag Cecilia Komen”, een heel oude Zweedse folksong, die in de jazz gecoverd werd door onder meer Stan Getz, Miles Davis, Chet Baker én John Coltrane) en geven ze hun versies ten beste van Wayne Shorter’s “Mahjong” -dat u achter bijgaande YouTube-link vindt-, Duke Ellington’s “In a Sentimental Mood” en Jimmy Van Heusen’s “Here’s That Rainy Day”. Dat is alles samen een serieus pakket, waarin de vijf volop kunnen laten horen hoezeer zij begaan zijn met melodie en ritme en waar zij kunnen demonstreren hoe verrassend zij met contrasten kunnen omgaan.

Zeer zeker geen makkelijke plaat -ik geef toe dat ik een keer of vijf moest luisteren, voor ik helemaal “mee” was-, maar wel eentje waar de schoonheid bij sloten je oren komt ingestroomd. Hier zijn mensen aan het werk, die een melodie kunnen vatten, deconstrueren en ook weer helemaal kunnen heropbouwen. Deze muzikanten laten zich niet verleiden tot “look mam, no hands”-gemusiceer, maar ze gaan wel serieus aan de slag met soms eeuwenoud materiaal, waarmee ze iets heel hedendaags weten te creëren.

Het allerleukste aan de plaat is dat Karolina’s eigen composities -“Visby” staat als tweede track op de plaat, de andere drie “Havet”, “Sista låten” en “Close” vormen de ruggengraat van een ijzersterk slotkwartier- naadloos passen in de interpretaties van het bestaande werk en dat de plaat dur als een erg organisch tot stand gekomen geheel klinkt. Ik heb er geen idee van hoeveel er uiteindelijk weggeknipt is uit het live-concert, maar wàt overblijft, is een bijzonder knappe plaat, waarop elk van de vijf afzonderlijk mag schitteren, maar waarop ze vooral een topvoorbeeld van “samenspelen” laten horen. Ik denk dat dit vijftal rijp is voor de grotere podia en ik kan alleen maar hopen dat één of andere avontuurlijk aangelegde programmator hen volgende zomer naar de Lage Landen laat sporen.

(Dani Heyvaert)